İSTANBUL – 15 Ocak 2024’te Mesleksel Eğitim Merkezi (MESEM) kapsamında çalıştığı iş yerinde ölen 14 yaşındaki Arda Tonbul’un vefatından sonra birinci duruşma bugün görüldü. Bakırköy 53’üncü İş Mahkemesi, soruşturmada şahitlerin dinlenmesine karar vererek, mahkemeyi 20 Şubat’a erteledi.
‘BİZ OKULA VE DEVLETE GÜVENMİŞTİK’
Baba Raşit Tonbul, yalnızca patron tarafının değil, Mesleksel Eğitim Merkezi (MESEM) kapsamında, okul müdürünün de Ulusal Eğitim Müdürlüğü’nün de hesap vermesi gerektiğini savundu. Baba, iş yerinin denetlenmediğini, kendilerine haber verilmediğini söyledi. Tonbul, “Biz okula ve devlete güvenmiştik” dedi.
Duruşmada Raşit Tonbul ve avukatı dışında kimsenin olmaması dikkat cazipti. Raşit Tonbul, “karar duruşmasında herhalde daha ilgi çeker” diyerek beklentisini de söz etti.
2 AY CEZAEVİNDE KALIP ÇIKTILAR
Dosyada patron ve iş sıhhati güvenliği yetkilisi sanık olarak yargılanıyor. Her iki kişi de 2 aydan fazla cezaevinde kalmadı. Staj eğitimini haftanın 4 günü metal, demir ve çelik alanında Büyükçekmece Hadımköy’deki bir şirkette yapan Arda Tonbul Ocak 2024’te çalıştığı iş yerinde öldü. Tonbul’un vefatından sonra kamu davası açıldı. Patron ile iş yeri sıhhati güvenliği yetkilisi tutuklandı. Biri bir ay, başkası iki ay cezaevinde kaldıktan sonra tahliye edildi. Neredeyse bir yıl geçti, evrakta şimdi yol alınamadı. Raşit Tonbul’a nazaran kamu davası epey uzun sürecek, avukatlarının ona söylemi de bu taraftaymış. Kendi açtıkları davada ise yargı ağır aksak ilerliyor.
‘ARDA İHMALDEN ÖLDÜ’
Duruşma sonrasında görüştüğümüz Arda Tonbul’un babası Raşit Tonbul, oğlunun mevtinde ihmal olduğunu tabir etti. Baba Tonbul, “Benim çocuğum iş kazasında yaşadığı hasardan değil, alakasızlıktan, ilgisizlikten yani ihmalden öldü. Arda’nın çalıştığı yerde olduğunu bilmediğini söylediler. Oğlum, 16 dakika boyunca makinede kalmış. Kalp krizine bağlı beyin kanamasından öldü. Hastanede 25 dakika kalp masajı yapılmış. Hayata döndürmüşler. Lakin çok dayanamadı birkaç gün sonra vefat etti. Benim çocuğumun vefatı bir iş kazası değil. İş cinayeti. Başında baret bile yoktu. Türkiye Cumhuriyeti devletinin yarınları da öldü” sözlerini kullandı.
Arda Tonbul’un ölmesinden sonra patron dışında kamu sorumluları hakkında hiçbir süreç yapılmadı. MESEM öğrencisi olan Arda Tonbul’un babası, “Ölümünden sonra öğretmenler hakkında da şikayetçi olacağımı söylemiştim. Görünürde çocukların daha hoş yarınlar elde etmesini istiyorlar. Madalyonun öteki yüzünde ise sermayeye köle yaratıyorlar. Çocuklara aktarılması gereken kaynak, sermayeye akıtılıyor. Şu ana kadar binlerce çocuk ölmüş. Ben bütün sorumluların yargılanmasını ve ceza almasını istiyorum. Vicdanım rahat değil” diye konuştu.
‘BU İŞTEN SIYRILAMAYACAKSINIZ’
Emekli personel olan Raşit Tonbul, okul müdürünün de sorumluluğuna dikkat çekerek yargılama talep etti: “Okullar bu fabrikalardan çıkar elde ediyor. Çıkar olduğu için iş yerlerinin eksiğini görmüyorlar. Ailelere haber vermiyorlar. Orada da rant dönüyor. Okul müdürü hastaneye gelmişti. Ben onlara ‘sizden de davacıyım, kurtulamayacaksınız’ demiştim. ‘Oradaki eksikleri görmüyorsunuz, bize haber vermediniz’ demiştim.”
Oğlunun iş öğrenip, kendi ayakta durması hayalini kurmuş Raşit Tonbul. Kendisini sağ görüşlü muhafazakar olarak niteleyen Tonbul, oğlunun Baykar’da çalışmasını hayal etmiş. Arda Tonbul’un vefatından sonra fikirleri, hayata bakışı da değişmiş Raşit Tonbul’un. Arda Tonbul’un kardeşi Muhammed Enes Tonbul’u muhakkak MESEM üzere projelere vermeyeceğini anlatan baba Tonbul, “Meslek sahibi olamasa da okusun istiyorum. Üniversite bitirsin, 30 yaşında hayata atılsın lakin okusun. Katiyetle bu türlü yerlere göndermem” dedi. Raşit Tonbul, kendi yaşadıkları yokluğu çocuklarına yaşatmak istemediklerini söz edip şöyle devam etti: “Arda çalışırken de cebine para koyardım. İstediğini alsın, giysin. Eksik kalmasın istedim.”
‘BİR GÜN YAŞAMADIM’
Kendisi için “Bir gün yaşamadım, ailem ve çocuklarım için çırpındım” diyen Raşit Tonbul, oğlundan bahsederken gözleri gülüyor. Fotoğraflarını gösteriyor. Kendi gençlik yıllarını hatırlıyor: “Ben Giresun’dan İstanbul’a geldiğimde kalacak yerim yoktu. İş yerinde duş alır, kendi çorabımı iç çamaşırımı yıkardım. Hayatım çalışarak geçti. Çocuklarım için didindim. Onlar benim yaşadığım yokluğu çeksin istemedim.”