Köprüleri sever misiniz?
Hadi yazıya bir tutam interaktiflik katalım. Bildiğiniz üç köprü düşünün, içlerinden ez az biri tarihi olsun. Geçtiniz mi üzerinden ya da hangi vilayet hududu içinde kendisi? Güçlü olması için mi inşa edilmişler yoksa ortama ahenk sağlasınlar diye mi?
Bunlar gezinedursun zihninizin dehlizlerinde ben size “hiçbir yere giden köprü”den bahsedeyim. İsmi: Choluteca
Choluteca Köprüsü Orta Amerika’da fırtınaları ve kasırgalarıyla ünlü bir bölge olan Honduras’ta bir Japon firması tarafından 1998 yılında inşa edilmiş 484 metre uzunluğunda bir köprü. Kıssa şöyle ki; o bölgede gerçekleşen güçlü tabiat olaylarına dayanacak halde tasarlanmış çağdaş mühendislik mükemmeli köprünün kullanıma açıldığı yıl içinde Honduras, ulusa ve altyapısına değerli ölçüde ziyan veren ‘Mitch’ kasırgasına maruz kalır.
Choluteca Irmağı yaklaşık 7000 kişinin hayatını kaybettiği bildirilen geniş bir alanda sellere ve bu seller pek çok köprünün yıkılmasına neden olur. Bu yıkımdan en az ziyanla kurtulan çağdaş mimarinin incisi Choluteca Köprüsü’dür. Lakin ufak bir sorun vardır; o artık, altından ırmak geçmeyen bir köprüdür. Hasılı köprü değişen ortama ahenk sağlayamayan ancak güçlü yapısıyla oracıkta durmaktadır.
21. yüzyıl hünerleri içinde sıklıkla ismi geçen marifetlerin esneklik ve ahenk olduğunu düşündüğümüzde Cumhuriyet tarihimizin yüz yıllık serüveninde eğitimin temel bileşenleri öğrenme, öğrenci ve öğretmen değişkenleri ile yüzleşerek onları kaç kez revizeye uğrattık? Suratın her geçen gün daha da ivmelendiği son yıllarda değişimin bizi sersemlettiği günlere uyanırken bu üç bileşenin gereksinimlerinin ne kadarını tahlil edip bu gereksinimlere karşılık verecek ne üzere tedbirler alabildik?
‘Hayatta değişmeyen tek şey değişimdir’ diyen Herakleitos’un penceresinden ülke eğitimizde değişim/dönüşüm açısından acil yüzleşmemiz gereken mevzular hakkındaki sorularımı ben, bana nazaran birinci beşte sıralayayım istedim. Bu bahiste siz pahalı okuyucularımın da kabarık listeleri olduğunu düşünüyor ve sizinkileri de yorumlara bekliyorum.
İşte benim birinci beşim:
1. Müfredatımız yaşamsal gereksinimlere ne kadar karşılık verebiliyor?
2. Öğretim prosedür ve teknikler bu çağın ileti alıcıları için yeterli/ilgi çekici/işlevsel kanallar sunuyor mu?
3. Öğretmenler değişen dünyaya ne kadar hazır, nelere gereksinimleri var? Kendilerini hazırlamak için gereken maddi yahut manevi dayanağa erişebiliyorlar mı?
4. Okul şu dört duvara sığıyor mu?
5. Çocukları memur mesaisinde okullarda tutmak ne kadar yanlışsız? Okul vakitlerine da bir el atılsa olmaz mı?
Bu yazımın başlığına giriş tabiri bıraktım zira bundan sonraki 5 yazı üstteki unsurlar çerçevesinde bu giriş üzerine kurgulanmış olarak gelecek.
Yüz yıllık yüzleşme serisine güzel geldiniz. Yorumlarda sunacağınız katkıları yazılarımda harmanlamaktan da onur duyarım.
Bu ortada aklı hala Choluteca Köprüsü’nde olanlar var biliyorum. Yazıyı ondan bir havadisle kapatayım. Bulunduğu noktada köprüye muhtaçlık duyulmamasına karşın kendisini 2003 yılında otoyola bağladılar. Velhasıl Choluteca tercih hakkını kalıcı olmak istikametinde kullandı. En azından artık, bir yere gidiyor.